In schuinschrift

Lieven Vandekerckhove is emeritus hoogleraar aan de Katholieke Universiteit Leuven, waar hij sociologie doceerde. Zijn boekje met cursiefjes In schuinschrift verscheen in januari 2019.
Het eerste wat me opvalt, is het omslag dat sterk doet denken aan een schriftje van vroeger. Het heeft een ouderwets, wat streng aandoend etiket waar de titel op staat vermeld, met de hand geschreven in schoonschrift. Dit vind ik leuk omdat het boekje vol zou staan met cursiefjes. Ik ben nu erg nieuwsgierig geworden en sla het boek open. Het begint met de inhoud. Er zijn maar liefst 25 korte hoofdstukken in dit boekje van 84 bladzijden, gevolgd door een postscriptum. De bladspiegel is wat vol en er zijn geen illustraties.
De toon wordt meteen gezet in het eerste hoofdstuk van deze nog niet zo erg bekende Vlaamse schrijver. Je móet ondanks de wat lange, uiteraard Vlaamse zinnen wel blijven lezen, want er gebeurt veel en de auteur houdt ons bij de les. Ik leg dit even uit. De stijl doet me enigszins denken aan die van Simon Carmiggelt, want het heeft het verstilde, beschouwende, en sfeervolle gemeen. Ook is het werk erg geestig. Maar juist door de wat langere zinnen, de archaïsche woorden en het Vlaamse taalgebruik krijgt het zijn eigen charme. Elk kort hoofdstuk bevat steeds een nieuwe gebeurtenis en zodra je het uit hebt, wil je weten wat er in het volgende hoofdstuk gaat gebeuren. Hierin word je als lezer zeker niet teleurgesteld. De overpeinzingen uit de schooltijd van Lieven Vandekerckhove slingeren je terug de tijd in en je ruikt als het ware de schoolbankjes en het krijt uit de vorige eeuw. Met als klapper de scheikundeles die letterlijk in vlammen opging.
Wil je weten wat er allemaal gebeurt in dit boek vol cursiefjes? Lees het dan zelf In schuinschrift, want ik ga niet alles verklappen. Een interessant literair werk voor wie wil weten hoe het er vroeger aan toe ging op school en op de universiteit, voor de nieuwsgierige en geoefende lezer.

J.H. Stegehuis